Hier verzamelen zich flarden van muziek die iets opent, beelden die blijven nazinderen, gedachten die onverwacht binnenvallen. Geen vaste vorm, geen vast pad. Gedichten, teksten, klanken, beelden: allemaal dragers van iets wat gehoord, gezien of gevoeld wil worden.
Een plek voor wie gevoelig is voor schoonheid, voor wie reist op het ritme van verwondering. Niet om vast te pakken, maar om even bij stil te staan. Om mee te nemen. Of los te laten.
Soms lijkt het alsof alles instort, alsof je vastzit of een einde bereikt hebt. Maar juist daar, in die schijnbare stilstand, begint vaak iets nieuws. Zoals een rups die nog niet weet dat ze ooit zal vliegen, dragen ook onze moeilijke momenten het zaad van verandering in zich. Groei kost tijd, maar elke fase heeft betekenis. Heb geduld, je vleugels zijn onderweg.
Hoewel ik doorgaans mijn eigen woorden gebruik om gedachten te verkennen, zijn er teksten die zo precies verwoorden wat diep vanbinnen al leefde, dat ik ze niet voor mezelf kan houden.
Zo kwam ik jaren geleden het gedicht "De Uitnodiging" tegen van Oriah “Mountain Dreamer” (zie foto).
Het is geen makkelijke tekst. Geen snelle quote voor op een mok.
Maar wie bereid is zich te laten raken door haar vragen, voelt hoe er iets verschuift.