Door een chronische aandoening (18 jaar Parkinson) voelt het voor mij lastig om nog "onder de mensen" te komen. Ik ben vaak bang om niet voor "vol" te worden aangezien. Met Jeanne van Deborah Compane aan mijn zijde echter valt die last een stuk lichter. We hebben gepraat, gedeeld en gelachen.
Chapeau en dankjewel!

Bij Jeanne denk ik aan een heel mooi mens, iemand die kan relativeren, niet oordeelt, een luisterend oor heeft, situaties mooi kan ‘ondertitelen’, de grootste angsten klein kan maken, er voor je is of in ieder geval probeert te zijn.
Iemand die grenzen bewaakt — zowel van jou als van haarzelf — lekker kan flauwekullen of, beter gezegd, even vooral niet serieus is.
Ondernemend, maar ook iemand die stil kan staan: letterlijk én figuurlijk.

Een vrouw die respect- en liefdevol kijkt naar zichzelf én de mensen om haar heen. ❤️

Toen Jeanne van Deborah Compane mij vertelde wat ze van plan was snapte ik het meteen! Zo zij, zó zoals ze is! Het is een cadeautje om met haar op stap te gaan of het nu een uur, een halve dag of een weekend is. Ik mag het beleven als haar vriendin, maar dat ze haar luisterend oor, haar vrolijkheid, haar begrip, haar aanwezigheid aan gaat bieden voor een ander die het wellicht nodig mocht hebben is iets heel moois!! Ik zou zeggen maak er gebruik van!

Er is een versie van mij die ik aan de wereld laat zien: degene die zijn rol kent en weet hoe hij zich moet bewegen tussen verwachtingen, deadlines en verantwoordelijkheden.

Er is ook een versie die ik thuis ben: eerlijker, emotioneler, vol oude verhalen en liefdevolle relaties.

Achter beide leeft een derde, verborgen ik. In een innerlijke, spirituele ruimte waar diepe waarheden en stille verlangens te complex zijn om in het licht van alledag te bestaan.

In die verborgen ruimte ontmoet ik Jeanne, als een muze die warmte, inspiratie en creativiteit aanwakkert wanneer de kilte van het bestaan de gloed van het vertrouwen daarin dreigt te verdringen.

Zij hoort wat ik zelf niet kan verstaan en doorvoelt wat nog geen woorden heeft. Zonder oordeel of haast ontrafelt zij de spanning tussen mijn drie versies, tot ze zich opnieuw richten tot één beweging: een zachte terugkeer naar de herinnering van wie ik werkelijk ben.

Soms ontmoet je iemand die niet zozeer iets dóet, maar vooral iets mogelijk maakt. Jeanne van Deborah Compane is zo iemand, niet alleen voor mijn vader maar ook voor mijn echtgenoot die beiden langere tijd zorg nodig hadden. In hun laatste jaren was zij een zachte constante, iemand die hen meenam en ook weer liet lachen. Zij was het licht door er te zijn, en zo heeft zij voor vele lichtpuntjes gezorgd. In een wereld waar oprechte aandacht schaars is, is dat misschien wel het meest kostbare dat je elkaar kunt geven.

Everything is connected, zegt ze vaak. En juist in de kleine dingen voel je dat bij haar: een wandeling waarin de stilte haast net zo veel zegt als de woorden; een museumbezoek waarin je opnieuw leert kijken; een gedicht dat ineens een andere laag krijgt omdat zij er één vraag bij stelt. Ze brengt rust zonder stil te vallen, lichtheid zonder franje, diepgang zonder zwaarte.

Bij Deborah Compane voel je je niet bekeken maar gezien. Niet beoordeeld maar begrepen. Niet geleid, maar vergezeld. Dat is een zeldzame gave. En misschien nog iets meer: een herinnering aan hoe het voelt om echt mens naast mens te zijn.